Północne Włochy na urlop? To zdecydowanie brzmi, jak definicja udanych wakacji! Turyści często wybierają Toskanię czy wschodnie wybrzeże nad Adriatykiem zapominając o prawdziwych skarbach, które kryje Półwysep Apeniński. Wybierając się do Włoch samochodem można śmiało zaplanować na swojej trasie kilka malowniczych miejscowości. Dziesięciu operatorów telekomunikacyjnych: Telekomunikacja Polska, Netia, Exatel, Telekomunikacja Kolejowa, GTS Energis, Multimedia Polska, Nordisk Polska, Telekomunikacja Dialog, Spółdzielnia Według spisu powszechnego z 2011 roku jest tu najwyższe bezrobocie i najniższe zarobki. Ludzkie problemy giną w politycznych sloganach o zrównoważonym rozwoju, nowoczesnej wschodniej wsi, wyrównywaniu szans, gonieniu reszty Polski - tak zwanej „A” i wsparciu dla Ściany Wschodniej. Nic z tych rzeczy. Ich rdzeniami są ośrodki metropolitalne, uzupełnione na ścianie wschodniej miastami o znaczeniu ponadregionalnym. Zamysłem powołania dużych województw nie jest jednak wzmacnianie PropertyNews.pl. Spółka deweloperska Panattoni kupiła ponad 10 hektarów w ramach Strefy Aktywności Gospodarczej w Świdniku i rusza z budową parku przemysłowego. Panattoni kupuje 10 hektarów na terenie Strefy Aktywności Gospodarczej w Świdniku. Dwa budynki Panattoni Park Lublin IV zaoferują swoim najemcą łącznie 53,9 tys. mkw. Jak poinformowało Dowództwo Wojsk Obrony Terytorialnej, w piątkowy poranek 22 października wybrane brygady WOT rozpoczęły cykl ćwiczeń pk. Osłona-21. Ćwiczenia te będą odbywały się do końca roku w cyklach 72-godzinnych, całodobowo w pasie przygranicznym z Białorusią oraz w stałych rejonach odpowiedzialności brygad OT na terenie województw: podlaskiego, lubelskiego i . Wybraliśmy się dzisiaj całą piątką na wagary :) Dzieci urwały się ze szkoły; Adam miał wolne, ja dopiero na 16 na lekcje. Zamiast oglądania zdjęć w podręczniku, mieliśmy lekcję przyrody na żywo: poszukiwanie oznak wiosny! Zarejestrowaliśmy: -bociana w locie! -klucz lecących i hałasujących żurawi, - multum motyli; brązowych i żółtych - pszczoły, mrówki i biedronki - kotki na wierzbie i na leszczynach -krokusy i przebiśniegi - pączki liści - zieloną, nową trawkę - oszałamiający ptasi świergot Oraz ogólną pełnię szczęścia! Zobaczcie sami (uwaga, dużo zdjęć ;)): Bon dla Pogranicza: Przedsiębiorcy ze ściany wschodniej czekają na rządowe wsparcie. Wymyślili, co im pomoże 15:5921 lipca na Sejmowej komisji zaprezentują swój plan. Przedsiębiorcy ze ściany wschodniej wychodzą z inicjatywą: proponują turystyczny Bon dla Pogranicza. Sugerują, by był zbliżony do Bonu Turystycznego związanego z COVID. Miałby obejmować obszar tzw. stanu zakazu wjazdu, trwającego do końca czerwca 2022, na którym mocno ucierpiała i cierpi nadal Białowieża, Kruszyniany i Janów w serwisie › Wakacje we wschodniej Polsce to niezapomniane przeżycie! Szumiące, pachnące żywicą lasy, połoniny z falującą na wietrze trawą, dzikie rzeki z nieuregulowanym brzegiem, zachwycające niespotykaną architekturą zabytki – właśnie takie urokliwe miejsca znajdziesz w Polsce Wschodniej. Sprawdź, które regiony warto odwiedzić w województwach: podkarpackim, lubelskim i podlaskim, aby wysłać kartkę z zaczarowanego miejsca z wakacyjnymi pozdrowieniami do rodziny i we wschodniej Polsce: Gdzie spędzić urlop?Masz dość miejskiego zgiełku i marzysz o urlopie? Jedź na wschód Polski! W zestawieniu przygotowanym wraz ze specjalistami z sieci AccorHotels znajdziesz najlepsze miejsca na odpoczynek w trzech województwach tego rejonu. Wakacje we wschodniej Polsce mogą być niezwykłą przygodą!Województwo podkarpackie – góry, zabytki i etniczna mieszankaGóry i doliny, świeże powietrze pachnące trawą, zielone połoniny oraz urokliwa Solina – to z nimi kojarzy się Podkarpacie. Co do zaoferowania ma najdalej wysunięte na południe województwo w Polsce?fot. AccorHotelsBieszczadzki Park Narodowy – to miejsce, które każdy powinien odwiedzić choć raz w życiu. Wejście na Tarnicę – najwyższy szczyt Bieszczad – jest wyzwaniem, które warto podjąć. Możesz stamtąd podziwiać nie tylko Bieszczady, ale przy dobrej pogodzie nawet Tatry i Gorgany. Koniecznie wybierz się również choć na jedną połoninę, np. Caryńską lub AccorHotelsZamek w Łańcucie – to świetnie zachowany zespół budynków wraz z otaczającym je malowniczym parkiem. Niegdyś była to rezydencja takich rodów arystokratycznych, jak Potoccy i Lubomirscy, dzisiaj – muzeum. W jego wnętrzu znajdziesz oryginalne wyposażenie oraz najlepiej zachowaną w Polsce bibliotekę magnacką. Wybierając się do zamku, warto odwiedzić także storczykarnię oraz muzeum sztuki AccorHotelsCerkwie – kilkusetletnie drewniane budowle, z zachowanymi oryginalnymi zdobieniami, zlokalizowane w Smolniku, Turzańsku i Uluczu. Wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO cerkiew w Smolniku to jedna z trzech zachowanych w Polsce świątyń Bojków, czyli góralskiej grupy etnicznej pochodzenia rusińskiego i wołoskiego. Piękne świątynie są także w Chotyńcu, Gorajcu, Ulanowie i Woli Wielkiej. Co jeszcze warto zobaczyć? Ikony i dzieła Beksińskiego w Muzeum Historycznym w Sanoku, zamek Kamieniec w Odrzykoniu, skansen w Kolbuszowej, renesansowy zamek i park w Krasiczynie, arboretum w Bolestraszycach, Przemyśl, zagrodę żubrów w Mucznem, zamek w Baranowie, Rzeszów, Jarosław, Dolinę Wiaru, uzdrowisko Iwonicz-Zdrój, Dolinę Wisłoka i Kalwarię Pacławską. Województwo lubelskie – bogata fauna i flora oraz miejsca duchoweWojewództwo lubelskie to jeden z najmniej eksplorowanych przez turystów regionów w Polsce. Niesłusznie! To tu popłyniesz kajakiem wzdłuż polskiej granicy prawdziwie dziką rzeką – Bugiem. W lasach spotkasz sarny, jelenie i łosie, a nawet – jeśli będziesz mieć szczęście – dojrzysz wilki, które kilka lat temu wróciły do swojego naturalnego środowiska. Z kolei nieopodal licznych jezior i bagien możesz obserwować czaple i żurawie oraz będące pod ścisłą ochroną bociany czarne. To na Roztoczu właśnie można spotkać koniki polskie. Co konkretnie warto odwiedzić w województwie lubelskim?fot. AccorHotelsKazimierz Dolny – klimatyczne miasteczko, w którym co roku odbywa się Festiwal Filmu i Sztuki Dwa Brzegi. Położone w dolinie Wisły, kusi malowniczymi widokami, spokojem i zabytkami. Wypoczywając w Kazimierzu Dolnym, nie zapomnij wspiąć się na górę Trzech Krzyży, a także odwiedzić kościoły św. Jana Chrzciciela i św. Bartłomieja oraz ruiny zamku z przełomu XIII i XIV AccorHotelsWłodawa – niewielkie miasto położone niemal na styku granic: polskiej, białoruskiej i ukraińskiej. Do drugiej wojny światowej Włodawa była sztetlem, czyli miejscowością zachowującą żydowskie tradycje i obyczajowość. Uznawana za miasto trzech kultur (żydowskiej, prawosławnej i katolickiej), posiada zespół zabytków, wielką i małą synagogę, kościół katolicki św. Ludwika i cerkiew Narodzenia Najświętszej Panny. W odległości 30 kilometrów od Włodawy położony jest Poleski Park Narodowy, ze ścieżkami turystycznymi wyznaczonymi wśród bagien, torfowisk i jezior we wschodniej Polsce – fot. AccorHotelsSzumy nad Tanwią – to malowniczy szlak szumów, czyli licznych małych wodospadów, nazwanych tak od dźwięku wody spadającej z niewielkiego wzniesienia. Rezerwat Nad Tanwią położony jest na Roztoczu, czyli krainie szczycącej się pięknem nieskażonej przyrody. Szlak szumów ma 17 km długości, jednak jeśli preferujesz krótsze trasy, wybierz się do miejscowości Huta Szumy. To tam znajdziesz 24 małe wodospady rozmieszczone w regularnych odległościach na zakolu rzeki Tanew. W trakcie wizyty w województwie lubelskim koniecznie zajrzyj do jego pięknej stolicy – Lublina. Znajdziesz tam malowniczą starówkę z historycznymi budynkami, wygodne i słynny zamek, który jest jednym z najstarszych oraz największych muzeów we Wschodniej Polsce. Co jeszcze musisz zobaczyć? Zamość, zalew i Kaplicę na Wodzie w Kranobrodzie, Kościół na Wodzie w Zwierzyńcu, rynek w Szczebrzeszynie, zagrodę Guciów, muzeum Stefana Żeromskiego w Nałęczowie, Gorę Chełmską w Chełmie, Lasy Janowskie, sanktuarium św. Antoniego w Radecznicy, monaster w Jabłecznej, ogrody w Kozłówce, pałac Radziwiłłów w Białej Podlaskiej. Województwo podlaskie – żubry, dzika natura i tatarzyPodlasie to region styku trzech kultur: katolickiej, prawosławnej i muzułmańskiej (tatarskiej). To także województwo znane z przepięknej, dzikiej natury. Znajdziesz tu 4 parki narodowe: białowieski, biebrzański, narwiański i AccorHotelsPuszcza Białowieska – jedna z najstarszych puszcz pierwotnych w Europie oraz ostatni las w Polsce, który powstał bez udziału człowieka. To tu zobaczysz największe dziko żyjące stado żubrów na świecie, a także rysie i wilki, które są pod ścisłą AccorHotelsSzlak tatarski – prowadzi przez najstarsze w Polsce ośrodki kultury tatarskiej. Rozpoczyna się w miejscowości Sokółka, w której mieści się muzeum regionalne ze stałą wystawą o polskich tatarach. Koniecznie odwiedź Bohoniki (uznawane za centrum religijne polskich muzułmanów) oraz Kruszyniany, w których znajdziesz zabytkowe, drewniane we wschodniej Polsce – fot. AccorHotelsRozlewiska Biebrzy – to idealne miejsce dla wszystkich, którzy uwielbiają spędzać wolny czas nad wodą. Oprócz standardowego łowienia ryb możesz wybrać się na spływy kajakowe lub wycieczki ornitologiczne. Żerujące na tym terenie dzikie ptaki – czaple, żurawie i bociany czarne – można oglądać godzinami! Co jeszcze warto zobaczyć? Skansen i park pałacowy w Białowieży, pałac Branickich w Białymstoku, Monaster i Muzeum Ikon w Supraślu, zalew w Siemiatyczach, Górę Zamkową w Drohiczynie, zamek i bazylikę w Tykocinie, Europejską Wieś Bocianią, Mizar w Bohonikach, Świętą Górę Grabarkę, Sanktuarium w Sokółce i pałac w Starejwsi. Jak widać, warto czasem zejść ze znajomych ścieżek… Być może znasz już lub odkryjesz inne fascynujące miejsca i obiekty, które skrywa Polska Wschodnia? Jeśli tak, koniecznie się z nami nimi podziel w komentarzach! TRATWĄ NA KOŃCU ŚWIATA, czyli odkrywamy Biebrzański Park Narodowy WYMYŚL COŚ! „Gdzie jedziemy?” – zagaja Mój przed zbliżającym się urlopem. Niby pytanie otwarte, można wymyślić cuda na kiju, ale w gruncie rzeczy i tak wszyscy wiemy, że jak co roku wylądujemy: nad wodą – bo dzieciaki uwielbiają pływać, pod namiotem – bo dla Mojego to kwintesencja urlopu i pewnie znów na ścianie wschodniej - bo ja chcę uciec od zgiełku pod oknami naszego mieszkania. Ogólna potrzeba, by oddalić się od zabetonowanego miasta, poczuć trawę pod stopami i nacieszyć oczy zielenią jest już tak wielka, że właściwie jest nam bez różnicy, gdzie dokładnie pojedziemy, byle razem. I w tym momencie Mój, widząc, że reszta nie ma specjalnych pomysłów, zapodaje: „A może na Biebrzę? Na tratwę?” - TRATWĘ?! - Oczy naszych dzieci zapłonęły. No, i pojechaliśmy. PLANUJEMY, PAKUJEMY, JEDZIEMY! Cel już jest. Pozostało tylko go zrealizować. Najpierw mały research dotyczący Biebrzańskiego Parku Narodowego. Szybko też wybieramy firmę, która organizuje spływy tratwą po Biebrzy. Firm takich jest klika, ale nasz wybór pada na brodatego, niezwykle sympatycznego Pana Rumcajsa i jego tratwy stacjonujące w Kopytkowie - wsi, którą on sam określa jako „leżącą na końcu świata”. Tylko on bowiem w wybranym przez nas terminie może zorganizować nam spływ dwudniowy. Oczywiście zabieramy ze sobą cały sprzęt campingowy i rowery, bo w planach mamy pozostać po spływie jeszcze kilka dni na Podlasiu. Kiedy tam docieramy, wiemy już, że to był dobry wybór: panuje tu swojski klimat, jak okiem sięgnąć tylko pola, bagna i lasy, drewniany dom właścicieli ma wymalowanego przy wejściu bajkowego Rumcajsa z żoną Hanką i synkiem Cypiskiem, za recepcją stoją kajaki, tratwy i oldschoolowy samochód terenowy dowożący je do rzeki, a na tyłach ogrodu, pośród drzew - małe pole namiotowe z miejscem na ognisko i wieżyczką do obserwacji zwierząt. Wszystko skąpane w słońcu, ciepłe i przytulne i już nas po cichu woła, byśmy po spływie zostali właśnie tu jeszcze parę dni dłużej… Tratwa – niby co w niej skomplikowanego, przecież nie raz już płynęliśmy: kajakiem, łodzią, żaglówką… więc i z tym damy radę – tak sobie z Moim myślimy i trochę z rozbawieniem i przymrużeniem oka traktujemy wylewne opowieści naszego gospodarza na jej temat. A Rumcajs jest gadułą, na dodatek skrupulatnym gadułą, więc opisuje nam wszystko arcydokładnie: jak pagajować, jak sterować, jak cumować, jak spać, jak usuwać nieczystości, no jednym słowem wszystko. Zgodnie z planem, wybieramy spływ dwudniowy, z noclegiem na tratwie, co jest największą atrakcją dla naszych dzieciaków. Trasa już ustalona: 12 km z Jagłowa do Dolistowa, najpierw Biebrzą Leniwą (tak ją na trasie nazwał nasz Tymek), potem jej szerszą częścią. Nasz Rumcajs straszy, że tratwa to właściwie bardziej dom na rzece, niż sprzęt pływający i że średnio płynie ona max 1,5 km/h, co oznacza, że musimy się spiąć, by w te dwa dni dopłynąć do mety. Nas to jednak nie przeraża i na pewniaka wskakujemy na nasz pływający „dom”. Jak to, my nie damy rady?! DOM NA WODZIE Tak naprawdę dom na wodzie to odwieczne marzenie Mojego, pewnie kiedyś go dla nas wybuduje… ale na razie mamy jego namiastkę. I ona jest cudowna! Nasza tratwa jest maleńka, czteroosobowa, ale zawiera w sobie wszystko, czego nam potrzeba: zadaszony domek podzielony na dwa pomieszczenia: sypialnię i kuchnię, którą też można przerobić na sypialnię, część wokół domku służącą do pagajowania oraz taras, czyli dach domku – ulubione miejsce naszych latorośli. Start był właściwie prosty, ale szybko doszło do „pagajowiczów” - czyli nas, rodziców, że właściwie musimy się nieźle namachać, żeby w ogóle posuwać się do przodu... Biebrza Leniwa nie była dla nas bowiem zbyt łaskawa. Nurtu praktycznie nie było, a miejscami wiatr pchał nasz domek do tyłu… Oczywiście od niespełna czteroletniej Klary nie mogliśmy wymagać pomocy przy sterowaniu tratwą, sukcesem było, że z niej nie wypadła . Starszy o pięć lat Tymon początkowo miał wielkie chęci, ale dwa razy większy od niego pagaj szybko i skutecznie zniechęcił go do dalszego nim machania. Trzeba mu jednak oddać, że był mistrzem rzucania kotwicy, rozkładania trapu przy cumowaniu i zwijania lin. Pagajowanie zostało jednak wyłącznie w naszych rękach i pierwszego dnia dało nam się ostro we znaki. Za to wieczór i noc na tratwie była magiczna. Cumowaliśmy w zupełnym pustkowiu: tylko woda, szuwary i pole. Dzieci, wymęczone dniem na rzece, szybko poszły spać. My posiedzieliśmy jeszcze trochę, by móc już w zupełnym spokoju poczuć tą naszą tratwę i Biebrzę. A wokół czarno, a na niebie niezliczona ilość gwiazd… ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ Drugiego dnia wpłynęliśmy na szerszy odcinek Biebrzy, za zaporą wodną. Tu było już głębiej, nurt był szybszy i właściwie domek płynął sam. Woda była lodowata, ale nasze dzieciaki i tak się kąpały. W przerwach łapaliśmy jeszcze świerszcze na łące i podglądaliśmy polującego lisa. Wiedzieliśmy już, że jesteśmy niedaleko celu, więc pozwoliliśmy sobie na dłuższe niż pierwszego dnia przerwy. Po prostu – chill do bólu! NA KOŃCU ŚWIATA Właściciel tratw odebrał nas w umówionym miejscu. Znów mieliśmy okazję przejechać się jego starym jeepem. Cała okolica wydała nam się tak idealnie piękna w swej prostocie, że od razu po powrocie do Kopytkowa rozbiliśmy się tam jeszcze na kolejne trzy dni. Mieliśmy rowery, więc o braku atrakcji nie mogło być mowy. W następnych dniach wyjeżdżaliśmy na wycieczki, by tym razem z perspektywy dwóch kółek przyjrzeć się okolicy. Tymon na swoim nowym rowerze robił kolejną już ponad dwudziestokilometrową trasę. Klara, ciągnięta przez tatę w przyczepce, czuła się jak księżna. ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ Na zmianę mijaliśmy łąki, bagna, pola skoszonych zbóż, kukurydzy i tytoniu. W ospałych, małych wioskach kupowaliśmy bułki i soki. Po drodze mijaliśmy zwierzęta - te dzikie, jak bociany, czaple, sarny i te domowe: konie, krowy, kozy, gęsi, które dla naszej najmłodszej stanowiły chyba jeszcze większą atrakcję. Kiedy była taka możliwość, zaliczaliśmy kąpiel w Biebrzy i odpoczynek na kocu. Dzieciaki były zachwycone! Berek na polu kukurydzy i wdrapywanie się na bale siana – no cóż mogło być lepszego! Po zachodzie słońca całą okolicę parku zaczynała spowijać gęsta mgła. Momentalnie robiło się chłodno, ale i na to nasz gospodarz miał swoje sprawdzone sposoby. Co wieczór rozpalał ognisko, przy którym mogli się zebrać i ogrzać wszyscy ci, których przyciągnął do siebie ten przepiękny koniec świata! KILKA PORAD: Na tratwę trzeba zabrać ze sobą zapas wody i żywności. Po drodze nie ma sklepu! Tratwa ma 140 cm szerokości, więc jeśli chcemy wziąć materace do spania, trzeba sprawdzić, czy się zmieszczą. Za karkołomne uważam wypłynięcie na spływ tylko z jedną osobą do pagajowania i sterowania. Idealnie jest, gdy osoby do pagajowania mogą się wymieniać, wtedy przyjemność ze spływu jest jeszcze większa i machanie pagajem mniej obciążające. Należy pamiętać, że spływ odbywa się przez park narodowy. Należy więc tam, jeśli już mamy potrzebę mycia siebie lub naczyń, zaopatrzyć się w ekologiczne środki tego typu. Warto zaopatrzyć się w lornetkę do podpatrywania zwierząt. Autorka tekstu: Kamila Szczepankiewicz, Autor zdjęć: Michał Szczepankiewicz (ZOBACZ PROFIL) Praca zwyciężyła w konkursie "Polska z dziećmi 2019"Nagroda: rodzinny pobyt, ufundowany przezPensjonat Tylickie Wzgórze w Tyliczu k. Krynicy Zdrój WSZYSTKIE PRAWA ZASTRZEŻONE Portal Zafascynowany podróżami autor artykułu wyruszył w podróż wzdłuż wschodniej granicy naszego kraju. Podróż wzdłuż wschodniej granicy Polski była dla niego niczym wyprawa do odległej, egzotycznej krainy. Co warto tam zobaczyć? Zafascynowany podróżami wielkich fotografów, zwłaszcza pracą The Americans Roberta Franka, wsiadłem do auta, aby odbyć trzytygodniową podróż wzdłuż wschodniej granicy naszego kraju. Dla mnie, wrocławianina, było to niemal jak wyprawa do odległej, egzotycznej krainy, która ciągnie się przez ponad 1 tys. km – zaczyna na północy polodowcowym Pojezierzem Suwalskim, a kończy w najdzikszym rejonie Polski – w Bieszczadach. Postanowiłem niczego nie planować, zdać się na instynkt. Ryby i pszczoły Pierwszy zachwyt to cisza jeziora Wigry; jest ono częścią Wigierskiego Parku Narodowego, więc zabronione są tu sporty motorowodne. Delektuję się nią podczas nocnej wyprawy na ryby wraz z dwoma pracownikami parku narodowego. Wiesław Szuszko i Michał Warakomski pracują tu od lat, wiele widzieli. Towarzyszy nam motorówka ichtiologa Michała Osewskiego. Wypływamy długo przed świtem. Nad wodą unosi się lekka mgiełka. W tutejszych wodach doliczyć się można 31 gatunków ryb, co stanowi ponad 50 proc. polskiej ichtiofauny słodkowodnej. Same Wigry słyną z siei, sielawy, stynki, miętusa czy troci jeziorowej. Połów jest udany, tutejszych ryb mam później okazję spróbować prosto z patelni. Następnego dnia podczas spaceru nad jeziorem zauważam wiszącą wysoko na starym rosochatym dębie barć – wydrążoną częściowo kłodę służącą dzikim pszczołom za dom. Okazuje się, że na tych terenach aktywnie działają bartnicy – pszczelarze, którzy wskrzeszają dawną tradycję polegającą na chowie dzikich pszczół leśnych w specjalnie w tym celu wydrążonych dziuplach drzew, czyli barciach. Jednym z najaktywniejszych jest Piotr Piłasiewicz i aby go poznać, wyruszam do wsi Frącki w Puszczy Augustowskiej. Spotykamy się o 7 rano, mam mu asystować przy otwieraniu barci. Po chwili wylatuje z niej chmara rozdrażnionych dzikich pszczół. Pierwszy raz w życiu jestem otoczony taką masą agresywnych owadów. Na szczęście mam na twarzy ochronną siatkę. Szkoda, że nie jest to czas zbiorów. Miód dzikich pszczół smakuje wybornie. Liturgia i pustelnia Jadę dalej. Zatrzymuję się w Starym Masiewie, małej wsi o tradycyjnej, drewnianej zabudowie. Za wsią jest już tylko Puszcza Białowieska i granica z Białorusią. Wynajmuję pokoik w domu pani sołtys. Podczas wspólnego śniadania pytam ich o wiszącą na ścianie ikonę. Duża część ludności tych okolic jest prawosławna, zaś lokalny język to mieszanka gwary białoruskiej, rosyjskiego i polskiego. Brzmi to bardzo melodyjnie. Postanawiam odwiedzić kilka starych drewnianych cerkwi w okolicy. Przy okazji poznaję prawosławnego księdza, Sławomira Troca ze wsi Puchły, który zgadza się, żebym zrobił zdjęcia podczas niedzielnej liturgii. Chór złożony z kilkorga okolicznych mieszkańców podczas całej liturgii przez półtorej godziny śpiewa na głosy. Wrażenie jest niezapomniane. Następnego dnia dowiaduję się, że na bagnach w pustelni żyje prawosławny mnich zajmujący się ziołolecznictwem. Jadę do wsi Odrynki. Czekam, aż ojciec Gabriel skończy rozmawiać z wiernymi. Wreszcie przyjmuje mnie w starym wagonie kolejowym, w którym mieszka. Częstuje pysznym białoruskim kwasem chlebowym, który doskonale gasi pragnienie. Rozmawiamy o jego życiu w pustelni. Mogę dokładnie obejrzeć jego samotnię i małą drewnianą cerkiew oraz ikony, które uratowały się z pożaru poprzedniej świątyni. Kiedy wracam, moja gospodyni, pani sołtys Alicja Filinowicz, pokazuje mi ogromne rogi jelenia, które znalazła w lesie. Ważą 10 kg, to lokalny rekord. Pani Alicja uwielbia tropić jelenie: – Chodzę za nimi po lesie, poznaję ich ścieżki i ulubione miejsca – mówi. Chodzenie po Puszczy Białowieskiej to jak przyrodnicza podróż w czasie. Mogę oglądać las, jaki porastał przed wiekami większość Europy. Na naszym kontynencie zachowało się bardzo niewiele lasów o charakterze naturalnym, głównie w górach, ale są zwykle tak małe, że można je przejść w pięć minut. A w prawdziwym lesie trzeba przepaść, poczuć się malutkim, zniknąć. W okolicach Białowieży jest to możliwe, dlatego moim zdaniem cała puszcza powinna stać się parkiem narodowym.

urlop na ścianie wschodniej